Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι να φωτίσει τις μορφές που ενδύεται η πολιτική ορθολογικότητα του νεοφιλελευθερισμού αναδεικνύοντας ταυτοχρόνως τους θεωρητικούς όρους συγκρότησής της. Συγκεράζοντας την αυστηρότητα κανονιστικών αρχών και σχημάτων της πολιτικής φιλοσοφίας με τη ρευστότητα του εμπειρικού υλικού που άφησε παρακαταθήκη ο πρόσφατος, εξαιρετικά πυκνός ιστορικός χρόνος, η μελέτη επιχειρεί να αναδείξει εντάσεις και αντινομίες που προκύπτουν μεταξύ των εννοιών στις οποίες προσφεύγει ο νεοφιλελευθερισμός για να αυτοπροσδιοριστεί και της ταυτότητάς του, όπως η τελευταία προκύπτει από τις ιστορικές μορφές πραγμάτωσής του.

Υιοθετώντας τις βασικές μεθοδολογικές προκείμενες της κριτικής θεωρίας η μελέτη θα δείξει πώς οι έννοιες και αρχές που επικαλείται ο νεοφιλελευθερισμός για τη θεωρητική και ηθική του δικαιολόγηση εκπίπτουν στα αντίθετά τους. Η νέος φιλελευθερισμός πραγματώνεται ακυρώνοντας εν τέλει την ελευθερία εις το όνομα της οποίας ομνύει, υπονομεύοντας τη δημοκρατία, ακυρώνοντας δικαιώματα μεταλλάσσοντάς τα στα νέα συναλλακτικά ήθη μιας παγκοσμιοποιημένης αγοράς και αντιμετωπίζοντας τις κρίσεις που ίδιος παράγει, πυροδοτώντας νέες.